maart 2013

Autobiografieën van operazangers kunnen onderhoudend, verrassend, vermakelijke en ontroerend zijn. De nieuwe autobiografie van de Amerikaanse bariton Charles Long ‘Adventures in the Scream Trade; Scenes From an Operatic Life’ is soms alles een beetje. Het boek leest meer als een afrekening met alles en iedereen in de operawereld.

Charles Long zong in zijn carrière vele, grote baritonrollen van onder anderen Bizet, Gounod, Puccini en Verdi. Hij was met name te horen in Amerika, maar ook in Europa en Azië en hij trad op met zangers als José Carreras, Plácido Domingo, Sherrill Milnes, Carol Neblett, Elena Obraztsova, Luciano Pavarotti, Samuel Ramey, Joan Sutherland, Carol Vaness en Shirley Verrett. Op zijn veertigste stopte Long met zingen toen astma de betrouwbare bron van zijn stem wegnam.

Nu 25 jaar na het beëindigen van zijn zangcarrière heeft Charles Long een autobiografie geschreven met de titel ‘Adventures in the Scream Trade: Scenes From an Operatic Life’. Het boek is niet zozeer een chronologische vertelling (jaartallen worden nauwelijks genoemd), als wel een bundel verhalen uit het leven van de Amerikaanse bariton. Longs stijl is informeel en toegankelijk. Hij vertelt eerlijk, direct, oneerbiedig en hij spaart niemand. Hij noemt zichzelf in het boek een “undiplomatic, arrogant loudmouth” en dat blijkt meer dan eens. Al op de tweede pagina van het boek stuurt Long een leerling de deur uit, die niet aan zijn verwachtingen voldoet met de woorden “I felt a twinge of compassion, but not enough to call him back”. Hij noemt Kurt Herbert “perhaps the most powerful and caustic member of the old Austrian Jewish Mafia”, regisseur Bob Darling is “one of the most arrogant, talentless pricks I’ve ever met”, Cornell MacNeil vindt hij “surly, ill-natured, and not easy to interact with”, Alan Titus heeft een “undistiguised voice”, dat “many people around the opera house thought Dick [bariton Richard Fredericks; red.] was a dick” en “it was rumored that Bill [bariton Bill Chapman; red.] had a rather severe drinking problem, although I never saw him intoxicated”. ‘Adventures in the Scream Trade’ leest soms als een afrekening met alles en iedereen in de operawereld en zijn negativisme maakt het vaak niet aangenaam om te lezen.

Af en toe is het onduidelijk of Long geestig probeert te zijn, provoceert of gewoon generaliseert. Zo doet hij homofobe uitlatingen als “you had to watch your back”, “remember the caution about never bending over to pick up a bar of soap in a prison shower?”, “homosexual men are not called ‘gay’ for nothing”, “I waltzed my way through the land of the Sugar Plum Fairies”, noemt hij Matthew Epstein, James Levine en Robert Jacobson “a faction of the Gay Opera Mafia” en is San Francisco “Gay Bay” met zijn “giddy audience of San Francisco Queens”. Het klinkt allemaal nogal “closeted”. Seksualiteit en seks houdt Long toch al volop bezig in zijn boek. Hij is expliciet over zijn meerdere huwelijken en zijn gelijktijdige en tussentijdse, promiscue relaties. Hij geeft toe dat “the women I hang out with were little more than sex objects” en hij heeft het over “getting laid” en “juggling three different women in the same production”. Long is in het boek vaak vrijgevig vulgair.

“Knowing your audience” is ook niet de sterkste kant van Long. Keer op keer maakt hij vergelijkingen met zijn geliefde wereld van de bokssport en noemt hij diffuus in het boek namen als Wilfredo Benitez, Mohammed Ali, Sugar Ray Leonard, George Foreman en Rocky Balboa. Er zullen waarschijnlijk weinig operaliefhebbers zijn die daar iets mee kunnen.

Vanwege zijn “undiplomatic, arrogant loudmouth” stond Long op de zwarte lijst van meerdere operahuizen als Houston, San Francisco, Tulsa én De Nederlandse Operastichting en Opera Forum en werd hij door deze gezelschappen niet meer teruggevraagd. Maar zijn eerlijkheid heeft ook een moedige kant, want vaak kwam Long in opstand tegen onredelijkheid in de operawereld. Wat dat betreft is het boek ontnuchterend, want het gaat er in die operawereld niet altijd even fijn aan toe. En pas op het laatste 50 pagina’s van het boek wordt zijn toon breekbaar als hij het heeft over “arrogance wrought from talent quickly transforms itself to self-loathing when the gift no longer has expression”. Als hij op zijn veertigste door astma niet meer kan zingen zoals daarvoor realiseert hij zich dat zijn carrière geen “overwhelming success” was , maar “a failure”. In dit laatste kwart van het boek maakt Long veel goed.

2012; $22,00
ISBN 978-0-9814773-4-3
192 pp, gebonden
Mountain Lake Press