Annemarie Kremer

“Norma doorleefd vanuit mijn ziel”

De Nederlandse sopraan Annemarie Kremer maakte in februari haar sensationele roldebuut als Norma in de gelijknamige opera van Vincenzo Bellini. Het was voor het eerst sinds 1973 dat een Nederlandse sopraan weer de zware titelrol op de Nederlandse bühne zong. In dat jaar zong Cristina Deutekom haar laatste Norma in Nederland. Annemarie Kremer spreekt over de rol en over de tips, die Deutekom haar gaf.

Op de vraag waarom Norma als een zware rol wordt gezien, neemt Annemarie Kremer de tijd om na te denken. “Het is een lange rol met veel moeilijke coloraturen en extreme intervallen in een vaak hoge tessituur. Daarnaast zijn er veel passages die dramatiek en kracht in de stem vereisen en andere momenten waar juist weer kwetsbaarheid enpianissimi gevraagd worden. En dat alles moet in de Belcantostijl! Het is dus essentieel dóór alles heen – ook in haar woedende wraak, in haar verstilde gebeden, in haar moordneiging naar haar zoontjes toe en in haar overgave om te sterven – mooi en geladen te blijven zingen. Dit vergt een enorme stembeheersing. En ook al is in het Belcanto een mooi gezongen melodielijn belangrijker dan de tekst, die tekst is weldegelijk relevant”.

Doorleefd

“Ik had een gezonde dosis respect voor de rol, omdat zij zo onbereikbaar leek aan het begin van mijn carrière. Tijdens het instuderen had ik ook best even tijd nodig om die bevangenheid kwijt te raken. De pure schoonheid van de melodieën uit ‘Norma’ raakte snaren in mij, waardoor ik keer op keer tot tranen geroerd raakte. Dat is heel lastig, want dan gaat het zingen natuurlijk ook niet! Maar tijdens het proces van instuderen en analyseren van de tekst en de muziek kon ik meer mathematisch te werk gaan, zodat ik alles precies technisch kon gaan opbouwen zonder dat de emotie ertussen zat. In een later stadium wordt het dan een geheel. Nu zing ik de rol doorleefd vanuit mijn ziel en technisch in en door mijn stem. Ik heb veel aan dramatische kracht gewonnen en de coloraturen en de hoogte had ik altijd al. Beide heeft Norma nodig.”

Deutekom

Voor de rol ging Annemarie Kremer naar Cristina Deutekom, die de laatste Nederlandse sopraan was, die Norma op de Nederlandse bühne heeft gezongen in 1973. “Voor Deutekom waren een aantal dingen heel belangrijk. Onder andere het uitzingen van de coloraturen, waar zij zelf natuurlijk fantastisch in was. “Neem er rustig de tijd voor en zing er dóórheen”, zei zij. Ook het zingen van Bellini’s lijnen benadrukte ze. Bellini dicteert het eigenlijk allemaal, alles staat eigenlijk al in de partituur. Elk kleinste detail – noot, rust of accent – heeft bij hem een functie. Deutekom drukte me ook op het hart, vooral dicht bij je eigen interpretatie te blijven. Als je eenmaal een rol hebt bestudeerd en gezongen, dan is wat je zelf voelt essentieel. Neem aanwijzingen serieus, maar wordt geen marionet van anderen. Op die manier – dus met jouw eigen stempel op de rol – kun je pas echt een personage tot leven laten komen in de muziek en in het spel.”

Prachtvrouw

Wat maakt Norma tot een zo intrigerend personage? “Als persoon is Norma boeiend vanwege de combinatie van twee uitersten. Enerzijds het zeer menselijke van haar liefde voor Pollione en haar moederschap en anderzijds haar status en spirituele / mediamieke gave als hoge priesteres in de druïdecultus. Norma leidt eigenlijk een dubbelleven, één privé en één publiek. Zij liegt tegen haar volk en tegen haar goden en probeert haar afbrokkelende bestaan tevergeefs te redden, maar komt er toch gelouterd uit en doet uiteindelijk ‘het goede’ door zichzelf op te offeren en vrijwillig op de brandstapel te sterven. Dit laatste is misschien tegenwoordig iets beter te begrijpen als je weet dat reïncarnatie onderdeel was van het geloof van de druïden en fysieke opoffering zelfs als zuiverend en verheerlijkend werd gezien. Ik vind Norma een prachtvrouw; sterk, sereen, vol liefde en gevoelig in haar achterdocht, jaloezie en onzekerheid.”