****
© Opéra Royal de Wallonie-Liège
Luik, 22 september 2021
Opera Luik vat kracht met ‘La Forza del Destino’
De Koninklijke Opera van Wallonië te Luik heeft niet alleen het afgelopen anderhalf jaar de pandemie, maar ook begin dit jaar het plotselinge overlijden van intendant Stefano Mazzonis di Pralafera te verwerken gehad. Na deze noodlottige gebeurtenissen hervindt het gezelschap zich voor de opening van het seizoen 2021/2022. Met een nostalgische ‘La Forza del Destino’ van Verdi vol fantastisch vocale prestaties bewijst Opera Luik zijn bijzondere importantie voor de operaliefhebber.
De wereldpremière van de opera ‘La Forza del Destino’ van Giuseppe Verdi (1813-1901) vond in 1862 in St. Petersburg plaats. Verdi’s verbeterde versie voor de Milanese première in 1869 is echter meer gangbaar geworden en wordt nu door Opera Luik zonder coupures in een nieuwe productie van regisseur Gianni Santucci opgevoerd in een serie van vijf voorstellingen.
‘La Forza del Destino’ is niet Verdi’s sterkste werk. Het verhaal is zwak en zit vol zotheden en mankementen. Er zijn onzinnige gebeurtenissen, onwaarschijnlijke kameraadschappen en veranderingen van plaatsen en verschijningen. Het scenario is incoherent en dramaturgisch onbeholpen opgebouwd. Maar het verhaal bood Verdi contrasten in psychologie en dramatiek en verscheidenheid van situaties en scènes waarin hij muzikaal grootse hartstochten kon schilderen.
Opera Luik is uniek in de Benelux vanwege zijn hoogachting voor de libretti en partituren. Ook Santucci – eerder in Luik met ‘Jérusalem’ en ‘La Fille de Madame Angot’ – houdt zich in ‘La Forza del Destino’ uitstekend aan het libretto. Hij maakt geen zinspelingen op het verhaal, geeft geen pseudo-psychologische interpretaties of quasi-politieke adaptaties, maar ontvouwt het verhaal zoals het is. Men ziet het Italië en Spanje ten tijde van de Oostenrijkse Successieoorlog en de acht scènes van de vier akten krijgen traditionele, historische decors van ontwerper Gary McCann met sfeervolle lichtontwerpen van de Nederlander Alex Brok in zijn Luikse debuut. In deze weelderige beelden worden het drama en haar personages ongestoord geschetst.
Deze personages krijgen fraaie uitdrukking en schoonheid door een vocaal schitterende bezetting. De Uruguayaanse sopraan Maria José Siri (haar debuut in Luik?) vertolkt Leonora – die met haar geliefde Alvaro vlucht omdat hij per ongeluk haar vader heeft gedood – met grote expressie, is uitstekend te verstaan en heeft een opwindende hoogte (die soms een semitoon omhoog kruipt in haar kopregister). Eveneens gul brengt de Argentijnse tenor Marcelo Álvarez de veeleisende partij van haar minnaar Alvaro in zijn Luikse debuut. Door het indrukwekkende timbre van zijn spinto merkt men zijn enigszins hoekige fraseringen nog nauwelijks op. De Italiaanse bas Michele Pertusi – eerder in Luik in ‘Attila’ – geeft met zijn fraai donkere bas en rijzige gestalte vaderlijke grootmoedigheid en zeggenschap aan de Franciscaan Padre Guardiano, die Leonora onderdak biedt.
Ook de Italiaanse bariton Simone Piazzolla maakt zijn debuut in Luik en voor de partij van Leonora’s wraak zoekende broer Carlo heeft hij een fraaie Verdi-bariton, een egale stem en makkelijk klinkende hoogte, ook al mist hij helaas nog de gulheid in voordracht van de andere zangers. Van de overige solisten valt vooral Enrico Marabelli op als een kostelijke buffo Fra Melitone. Verdi’s antisemitische aria voor Trabuco “A buon marcato” is helaas niet uit de derde akte geschrapt.
Ster van de voorstelling is de Italiaanse dirigent Renato Palumbo, die eerder in Luik ‘Rigoletto’ en ‘Attila’ leidde. Hij biedt zowel een gedetailleerde lezing als een goede flow, zowel een dramatische als doorschijnende vertolking en heeft te allen tijde een goed contact tussen het uitstekend spelende Orchestre de l’Opéra Royal de Wallonie-Liège en het toneel. Het Choeur de l’Opéra Royal de Wallonie-Liège zingt en speelt vurig en geconcentreerd.
Opera Luik neemt een unieke plaats in voor de operaliefhebber vanwege zijn respect voor de libretti en partituren. Laten we hopen dat de nieuwe intendant van Opera Luik Stefano Pace deze traditie van zijn voorganger voortzet, de roem van het gezelschap weet hoog te houden en zich niet overgeeft aan regietheater, dat zo wereldwijd en ordinair geworden is. Overigens heeft Opera Luik de anderhalve-meter regel laten varen en hoeft men in het auditorium geen mondkapje te dragen. Bezoekers wordt verzocht niet te hoesten en bij verkoudheidsklachten thuis te blijven.