**
© Stefan Cohen
Amsterdam, 2 maart 2019

‘Girls of the Golden West’ treft geen goudader

MUZIKAAL

1. Is men trouw aan de muziek of zijn er veranderingen? **

– ‘Girls of the Golden West’ van de Amerikaanse componist John Adams (1947) beleefde zijn wereldpremière op 21 november 2017 in het War Memorial Opera House van San Francisco. De Nationale Opera (DNO) brengt nu de Europese première van deze opera in co-productie met de San Francisco Opera, de Dallas Opera en het Teatro La Fenice van Venetië. Deze laatste co-producent wordt overigens door DNO niet (meer) vermeld in het programmaboekje.

2. Zijn de zangers rollendekkend? **

– De zangers worden in ‘Girls of the Golden West’ versterkt en door luidsprekers weergegeven, waardoor zij vocaal niet goed te beoordelen zijn. Het bemoeilijkt tevens het localiseren van de stemmen. De zangers portretteren hun personages verder prima. Daarnaast valt op dat de baritonpartij van Joe Cannon (zie Boosey & Hawkes) hier wordt gezongen door een tenor.

3. Is de dirigent betrokken bij het podium? ****

– De Amerikaanse dirigent Grant Gershon leidde ook de wereldpremière van ‘Girls of the Golden West’ en maakt nu zijn DNO-debuut. Hij dirigeert strak en toont betrokkenheid met het drama door alles mee te zingen.

4. Vormen de (koor- en) orkestleden onderling en samen een eenheid? ***

– Het mannenkoor van DNO treedt voortdurend op als massa – in de hoedanigheid van mijnwerkers, cowboys, Chinezen, Chilenen, Mexicanen en Indianen – en houden goed contact met de dirigent. Het Rotterdams Philharmonisch Orkest blijft zo goed als het kan bij elkaar.

DRAMATURGISCH

5. Komt de enscenering overeen met het libretto? ***

– Het libretto van ‘Girls of the Golden West’ is geschreven door Peter Sellars en gebaseerd op teksten van Mark Twain, Louise Clappe, krantenartikelen, brieven, politieke lezingen, etc. Deze teksten zijn niet zozeer beeldend als wel vertellend; Er zijn weinig dialogen en de personages zingen meer voor zichzelf en naar het publiek dan naar elkaar.

6. Wordt er een verhaal verteld? **

– Het verhaal van ‘Girls of the Golden West’ vindt plaats in een mijnwerkerskamp tijdens de Gold Rush van de jaren vijftig van de 19e eeuw in de Sierra Nevada van Californië. De gebeurtenissen worden beschreven vanuit het perspectief van de doktersvrouw Dame Shirley, terwijl op Onafhankelijkheidsdag de stemming steeds grimmiger wordt. De personages mijmeren over herinneringen vol vage details zonder richting of doel. Pas in de laatste akte komt de actie op gang, maar dat is te laat om een hele avond te boeien.

7. Hoe is de integratie regie – muziek? ***

– Adams en Sellars werkten al vaak samen – ‘Nixon in China’, ‘The Death of Klinghoffer’, ‘Doctor Atomic’ – en voelen elkaar goed aan. De lijn van de vele, opeenvolgende scènes krijgt muzikaal en scenisch op zich een fraaie eenheid.

8. Hoe is de esthetiek en functionaliteit van de vormgeving? *

– Het decorontwerp is realistisch en traditioneel. Helaas is dit decor niet overal vanuit het auditorium van het Muziektheater goed te overzien. Verder schuiven leden van het productieteam – met koptelefoon en gekleed in het zwart – voortdurend decorstukken heen en weer en hun aanwezigheid haalt het “sprookje” uit de opvoering. Die decorstukken zijn door de toeschouwers aan de zijkanten bovendien continu te zien op het zijtoneel, wat geen heel esthetische aanblik geeft.

ALGEMEEN

9. Is de productie artistiek innovatief? **

– ‘Girls of the Golden West’ bezit niet het aangrijpende drama van ‘Doctor Atomic’. Muzikaal gaat Adams de melodieën en harmonische modificaties, die zijn vorige werken hadden, uit de weg en heeft hij geen heel nieuwe ideeën.

10. Is de productie onderscheidend of spraakmakend? ***

– ‘Girls of the Golden West’ vertelt over raciale problemen, conflicten, de strijd om opnieuw een leven op te bouwen en over het “Amerikaan” zijn. Op zich interessante thema’s, maar jammer genoeg hier allemaal niet erg sterk uitgewerkt.

11. Is er Nederlandse betrokkenheid bij de productie (zangers, regisseur, ontwerpers, dirigent)? **

– De Nederlands-Canadese tenor Lucas van Lierop neemt tijdens de laatste uitvoering op 17 maart 2019 de rol van Joe Cannon over van Paul Appleby. C’est tout.

12. Hoe is het bezoekersaantal in verhouding tot de zaalcapaciteit? *

– De zaal was voor de tweede voorstelling in de reeks – N.B. op zaterdagavond – pijnlijk matig bezet. Daarenboven waren na de pauze veel bezoekers niet meer teruggekeerd naar hun plaatsen. Ook voor de overige voorstellingen zijn in alle categorieën nog voldoende kaarten te koop. DNO blijkt nog steeds te weinig zichtbaar voor nieuwe bezoekers, terwijl men het oude publiek van zich heeft ontvreemd.